قبل از همه یك نكته را ذكر كنم كه مطلب زیر حاصل مطالعه اخیر بنده از یك كتاب آموزش زبان توركی آذربایجانی می باشد كه متاسفانه بنده اسم آن را فراموش كردم. از تمامی خوانندگان به علت اینكه این مطلب را تألیفی ارسال كردم (چه درست و چه اشتباه) و همچنین عدم ذكر منبع معذرت می خواهم.
همچنین استفاده از الفبای لاتین در این مطلب به علت عدم توانایی الفبای عربی در نشان دادن بعضی از حروف توركی می باشد.
همانطور كه می دانیم توركی یكی از با قاعده ترین زبانهای دنیا می باشد. (تقریباً استثنایی در حالات دستوری آن وجود ندارد). به نظر من آنچنانكه شایسته زبانمان هست آن را نشناخته ایم و از وجود بسیاری از قواعد ذاتی زبان خودمان كه در مكالمات روزمره از آنها استفاده می كنیم، بی خبریم.
یكی از این قواعد كه زبانمان را از دیگر زبانها متفاوت كرده قانون حیرت آور و معجزه گونه هماهنگی اصوات می باشد.
این قانون علاوه بر اینكه شگفتی زبانشناسان را برانگیخته به ما نیز در نوشتن املایی زبانمان كمك بسیاری می كند.
