آنها خود را یك بدنه هواداری كاملا دو آتیشه و البته متفاوت نشان دادند، معمولا آنها را با البسه های تر و تمیز و شیكی مزین به آرم باشگاه محبوبشان می شناختیم، گروهی كه اعضایش به خاطر تعصب به تیم محبوبشان حاضر نبودند یك لحظه در جای خود آرام بنشینند.

صدای كر كننده آنها دیوانه كننده بود، اشعار با رنگ و بوی تراكتور آمیخته به اشعار حماسی و البته اختصاصی آوازه آنها را خیلی زود بر سر زبان ها انداخت، حضور در بین آنها حتی برای دقایقی همه هواداران تراكتور را وسوسه می كرد تا تاثیر این شیفتگی تراكتوری را از نزدیك درك كنند، آوازه آنها تا جای بر سر زبان ها افتاد كه جایگاه آنها ساعت ها پیش از شروع مسابقه توسط دیگران تسخیر می شد.
شور و شوق آنها در استادیوم وصف ناشدنی بود، نود دقیقه تشویق بی امان بدون حتی یك لحظه نشستن با سبك و سیاقی نو و شعارهای نوتر بدون تردید چارچوب های تشویق را در ایران و باشگاه تراكتور دگرگون كرد، تا جائیكه كه همگان به خاطر تعصب بی بدیل "تی تی ها"آنها را مورد تحسین خود قرار دادند.
آنها در روزهای كه مربی جوانی چون فراز كمالوند سكان تراكتور را در دستان اش داشت به او قول داده بودند در صورتی كه تراكتور را به لیگ برتر بیاورد در بازیهای تهران برای او و تیم اش سنگ تمام بگذارند تا جائیكه آنها موفق شدند در بازی تراكتور در مقابل استقلال تهران در استادیوم آزادی نصف استادیوم را با هواداران تراكتوری به رنگ قرمز در آورند.
"تی تی ها" یا همان "دیوانگان تراكتور" مكتب نوین هواداری را در بین هواداران ایرانی پایه گذاری كردند كه می توان از آن بعنوان جنبش هواداری نوین در ایران از آن نام برد.
شعارهای آنها از شعارهای سنتی سكوهای امجدیه و آزادی عبور كرد و با خارج شدن از قید و بند های رایج بصورت تمام نوین راه خود را به استادیوم بزرگ تبریز باز كرد و در این راه ده ها شعار جدید و اشعار در وصف تراكتور برای اولین بار از این گروه سرچشمه گرفت و موجب شد تا آنها در استادیوم تبریز رفته رفته سبك خود را به دیگر گروه های سنتی تحمیل كنند و در این راه اولین چیزی كه از سوكوهای استادیوم ترك ها رخت بربست بدون تردید لیدرها بودند كه دیگر توان لازم برای در دست گرفتن نبض استادیوم را نداشتند.
شعر بسیار زیبای " گول سولار، سمبول سولار" آخرین ساخته این هواداران تراكتور بود كه البته در بازی با تیم الجزیره به بهترین شكل ممكن و با هماهنگی خاص در كل استادیوم بارها خوانده شد تا آنجا كه همه خبرنگاران و میهمانان خارجی را تحت تاثیر قرار داد تا جائیكه كه برای اولین بار هماهنگی مثال زدنی هواداران حاضر در استادیوم و همخوانی جالب توجه این اشعار در نوع خود بی نظیر بود.
در كنار این موضوع نبوغ و نوآوری گروه متمول هواداری تراكتور تنها به ساختن اشعار جدید ختم نشد، در سوی دیگر آنها برای هر بازی برنامه خاصی را در پیش می گرفتند، بارها در تبریز شاهد بودیم كه پرواز بادكنك ها با رنگ جالب توجه و در كنار آن بالابردن دستمال های سفید بعنوان نماد اعتراض به داوری در كنار بالا بردن پرچم های سرخ قبل از شروع بازی همگی نشات گرفته از گروهی بود كه واقعا شایسته تراكتور و فرهنگ هواداری بود كه "عیبی یوخ" را آفرید.
البته ظهور این سبك جدید برای این هواداران دو آتیشه دردسر ساز هم شد، آنها متاسفانه از سوی خیلی از لیدرهای قدیمی برتابیده نمی شدند و متاسفانه برخی از رفتارهای خاص این گروه از سوی باشگاهیان چندان مورد توجه قرار نمی گرفت.
در برخی موارد هم اتهامات سنگینی به گروه از سوی بعضی از گروه های هواداری به آنها وارد می شد، مثلا آنها را متهم می كردند كه در زمان فراز كمالوند ارتباط نزدیك انها با كمالوند مانع از آن می شد كه سایر هواداران به نحوه و نوع بازی تیم كمالوند اعتراض كنند، اینها در كنار دردسرهای كه این گروه در مقابل فشارهای خارج از مجموعه فوتبالی بر آنها وارد می شد آخر كار خود را كرد و این گروه متاسفانه با برخوردهای خارج از عرفی كه صورت گرفت كم كم عطش و شور و شوق خود را باخت تا آنجایكه امروزه شاهد هستیم "تی تی ها" آن گروه سابق دیگر نیستند.
"تی تی ها" در ایران یك پدیده بودند، آنها سرخ می پوشیدند و با زبان سرخ خود شعارهای آتشین می دادند، تیم حریف از صدای كر كننده آنها نود دقیقه آسایش به خود نمی دید و این در حالی بود كه بعد از 5 سال از ظهور این فرهنگ ناب هواداری متاسفانه امروز دیگر "تی تی" آن" تی تی" 5 سال قبل نیست.
آنها امروز كمی پا پس كشیده اند و دیگر آن شور و حرارات سال های گذشته را ندارند و این در حالی است كه "تی تی ها" بدون تردید برای فوتبال ایران و بخصوص باشگاه تراكتور یك افتخار غیر قابل انكار محسوب می شوند اما متاسفانه این گروه در طی سال های گذشته مورد هجمه های سنگینی قرار گرفت تا آنجا كه امروز دیگر صدای تشویق های این عاشقان تراكتور گرچه هنوز شنیده می شود اما دیگر شاهد آن هیجان گذشته نیستیم و این موضوع به خوبی نشان دهنده زنگ خطری است كه باید از سوی مسئولان باشگاه بزرگ تراكتور شنیده شود چرا كه با پایان عصر" تی تی" در تراكتور باید منتظر بروز اتفاقات تلخی در بدنه هواداری تراكتوری ها باشیم كه نمونه آن فرار هوادار از آمدن به استادیوم و كاهش هواداران تراكتور باشیم، امروز اگر تراكتوری ها از ریزش هواداران خود رنج می برند بدون تردید یكی از دلایل این موضوع به "تی تی ها" مربوط می شود و این در حالی است كه اراده ای و عزمی برای سقوط نكردن این پدیده از سوی بدنه هواداری فوتبال ایران دیده نمی شود و بدون تردید عدم توجه به این موضوع دود اش بد جور در دیده گان بدنه هواداری جامعه فوتبال ایران وارد خواهد شد كه كوچكترین اثرش همین ریزش هواداران تراكتور است كه سرطانی وار دارد سكوهای استادیوم یادگار امام تبریز را در می نوردد.
پرسش این است در عصر پادشاهی تراكتور در لیگ ایران باید به انتظار عصر خزان تی تی ها باشیم؟ سوالی كه بدون تردید باید مسئولان تراكتور و تراكتوری ها به آن پاسخ دهند.