به گزارش گروه ورزش باشگاه خبرنگاران توزی اولیویرا پس از پیروزی تیمش مقابل استقلال در جمع خبرنگاران گفت: برد مقابل استقلال بسیار دلچسب بود و این برد ما را در جمع تیم های بالای جدول قرارداد ما تلاش می‌كنیم این روند خود را ادامه دهیم و بازی های بعدی را هم دست پرخارج شویم.

وی در پاسخ به سوال خبرنگاری كه پرسید آیا شما برف تبریز را می‌بینید گفت: با این برد و تعطیلات 20 روزه برف تبریز را هم خواهم دید، من آماده ام این جا كار كنم./آق

منبع: Traxtorchi.irدوستان باتوجه به مقاله نویسی اخیر روزنامه نگاران وابسته و موضع گیریهای آنها ( موضوع امنیت و...) و آشكار شدن طرز فكر پایتختیها نسبت به توركها و مخصوصا هواداران تیراختور ، بر آنیم تا راهكارهای مناسبی برای بهبود بعضی از نقاط ضعف این مجموعه بزرگ هواداری انجام دهیم.لذا در ذیل به مسائلی بصورت جز به جز اشاره می شود و دوستان نیز می توانند نظرات خود را در این مورد ارائه بدهند تا این بحث ها جامع تر و كامل تر شود تا انجا كه به آن آرمانی كه مدنظرمان هست برسیم
برای رسیدن به یك آرمان بزرگ یا كوچك نخست باید هدف را مشخص كرد، سپس برای رسیدن به آن هدف اول باید مقدمه چینی كرد تا راه ها برای فعالیت و رسیدن به آن هدف هموار شود و سپس با سعی تلاش و بردباری سرانجام به آن آرمان بزرگ دست یافت:

تیراختور آزربایجان و استقلال ایران

یئلی گون /خزل آین /29

ساحات :00/15

جانلی یایین:

سهند شبكه سی

گوناز تی وی

ایران 3 شبكه سی

جام جم ایران 2و3

شبكه شما(سیزین شبكه ز)

Qədim Azərbaycan şəhəri Təbriz

Azərbaycanın mədəniyyət mərkəzlərindən biri olan Təbriz qədim dövrlərdən etibarən strateji mövqeyinə və əlverişli iqlim şəraitinə görə qədim Şərqdə şöhrət qazanmışdır.Ən qədim dövrlərdən mühüm ticarət yolları Cənubi Qafqaz, İberiya və Qafqaz Albaniyasından Cənuba doğru – Beynəlnəhreyn və Hindistana gedən ticarət yolları bu şəhərdən keçib getmişdir. Qərbdən uzanan ticarət yolları da Kiçik Asiyanı keçərək Təbriz şəhərində Beynəlnəhreyn və Hindistandan gələn yollarla birləşmişdir. Beləliklə Təbriz şəhərinin inkişaf etməsinə təsir göstərən mühüm amillərdən biri ticarət yolları olmuşdur. Hələ Manna dövləti dövründə bu şəhər mühüm mərkəzlərdən biri olmuşdur. Assur mixi yazılarında şəhərin adı Tavreş kimi çəkilir və burada nəhəng qalanın olması qeyd edilir. Təbriz şəhəri Polibi, Diodor və Ptolomeyə görə Ovront dağının (Səhənd)ətəyində yerləşir. Şəhər qırmızı rəngli torpağa sahib olan Eynal-Zeynal və yaxud Surxab yüksəkliyinin Cənubunda yerləşir. Bu ovalığın səviyyəsi Urmiya gölünün Şimal-Şərq bucağına tərəf getdikcə azalır. Eynal-Zeynal yüksəkliyi dəniz səviyyəsindən 1800 m hündürlükdə yerləşməklə bərabər, şəhərin Şimal-Qərbindən başlayaraq Qaradağ silsiləsini Səhənd dağı ilə birləşdirir. Şəhərin Cənubunda dəniz səviyyəsindən 3547 m hündürlüyə malik olub, zirvəsi daim qarla örtülü olan Səhənd dağı ilə şəhər arasında təxminən 50 km məsafə var. Bu dağ qədim Assur mənblərində Uauş dağı adlandırılır.Dağın şimalında və şəhərin cənubunda yerləşən Yanıq adlanan təpələr, dəniz səviyyəsindən 500-600 m hündürdə yerləşir. Şərq tərəfdən şəhəri çox yüksək olmayan Sarı dağ (farslar bu dağı Zərdüguh adlandırır) əhatə edir. Şəhərin ərazisi dəniz səviyyəsindən 1350-1500 mm-ə qədər yeksəklikdə yerləşir. Beləliklə Təbriz şəhərinin ətrafında olan dağlar onu üzük qaşı kimi əhatə etmişdir. Şəhər və onun ətrafının əlverişli təbii-coğrafi şəraiti, orada insan məskənlərinin hələ qədim dövrlərdən yaranmasına səbəb olmuşdur. Təbriz şəhəri və onun ətrafında olan əkin sahələri, habelə bağlar su ehtiyyatı az olan kiçik dağ çayları və arxlar vasitəsiylə suvarılır. Lakin elə çaylar da vardır ki, onlardan yalnız ilin müəyyən dövrlərində istifadə etmək olur. Qalan dövrlərdə isə suyun tərkibində duz məhlulları çox olduğundan suvarılma işi çətinləşir. Belə çaylardan biri də Acıçay çayıdır. Bu çay Savalan dağının Şərq ətəklərindən başlanğıcını alaraq, Sərab mahalını suvardıqdan sonra Xanımrud mahalında İskəndərçayla birləşir və Təbriz şəhərinin Şimalından keçir. Acıçay Mayan, Axola, Baranlı, Satınlı və Şora kəndlərinin ərazisindən keçərək Urmiya gölünə tökülür. Orta əsr müəllifi Həmdullah Qəzviniyə görə vaxtilə Təbriz şəhərinin ətrafında 600-ə qədər kəhriz mövcud olmuşdur. Qeyd etmək lazımdır ki, Azərbaycanda kəhriz suvarma sisteminin tarixi çox qədimdir. Təbriz ərazisi kontinental əraziyə malikdir. Burada qışda tempratur -28, yayda isə 25/30 dərəcə olur. Təbrizdə ən güclü zəlzələ 858 və 1042-ci illərdə baş vermiş və şəhəri yerlə-yeksan etmişdir. Mənbələrin verdiyi məlumta görə Təbrizdə 858-ci ildə baş vermiş zəlzələ nəticəsində şəhərdə 40 min nəfər adam həlak olmuşdur. Təbrizdə yerin xəfif tərpənməsini həmişə hiss etmək mümkündür. Bəzi alimlərə görə yerin belə tərpənməsinə səbəb vaxtilə Səhənd dağının vulkanik olmasıdır. Lakin Xanıkov bunu yer təbəqələrinin dəyişməsi ilə sübut etməyə çalışır. Azərbaycanın təbii və coğrafi şəraitinin əlverişli olması bu ərazidə yaşayan əhalinin yaşaması üçün qədim zamanlardan gözəl imkan yaratmışdır. Müasir Təbriz, Mərənd və Xoy şəhərlərinin yerləşdiyi ərazi Manna dövründə Sanqbitu adlanırdı. Bu ərazi Urmiya gölünün Şimal və Şimal-Qərb ərazisini əhatə edirdi. Xəzər dənizi ilə Urmiya gölü arasndakı ərazi – Təbriz və Miyanə rayonları Zikirtu adlanırdı. Sanqbitu və Zikirtu rayonları öz dövrlərinə görə inkişaf etmiş rayonlar idi. Bunu arxeoloji qazıntılar və yazılı məlumatlar da təsdiqləyir. Belə ki, Assur hökmdarı II Sarqonun Urartu dövlətinə yürüşü zamanı bu ərazi onun ordusunu un və şərabla, habelə yük və minik heyvanı ilə təmin etmişdi. Bu ərazidə əkinçilik və maldarlıqla yanaşı sənətkarlq da inkişaf etmişdi. Ziviyə, Həsənli və Yanıqtəpədən əldə edilən arxeoloji materiallar bu ərazidə sənətkarlığı yüksək inkişaf etdiyini göstərir. Təbriz şəhərinin tarixinin öyrənilməsi üçün Assur hömdarı II Sarqonun (e.ə. 722-701) eramızdan əvvəl 714-cü ildə Manna ərazisinə soyğunçu hücumunun və onun bu hücum haqqında verdiyi məlumatların böyük əhəmiyyəti vardır. Bu hücum zamanı yazılmış II Sarqonun kitabəsi, Manna və habelə Təbriz şəhərinin tarixinin öyrənilməsinə dair ən qiymətli sənəddir. Həmin kitabədə deyilir: ”Tarmakisdə əhəmiyyətli istehkamlar vardır. Burada yaradılan səddlər möhkəmdir. Həmin səddlər böyük xəndəklər vasitəsi ilə dövrəyə alınmışdır. Dövlət qoşunlarının əlavə qüvvəsi də burada saxlanılır. Eyni zamanda onların atları da burada bəslənilir. Ətraf rayonların əhalisi mənim qorxumdan buraya toplanmışdı. Mən bura hücum edən zaman əhali buranı tərk edərək susuz çöllərə qaçmağa məcbur oldu (susuz çöl dedikdə Muğan nəzərdə tutulur). Mən bu mahalı ələ keçirdim. Müdafiə istehkamı halına salınmış yaşayış yerləri arasında döyüşlərə başladım. Daxildə olan yaşayış yerlərinə od vurdum, qala sakinlərinin külli miqdarda olan ərzaqlarını yandırıb məhv etdim. Bundan başqa həmin qala ətrafında olan 30 kəndi də yandırdım.” Tədqiqatçılar II Sarqonun kitabəsində qeyd edilən Tarmakis şəhərinin Təbriz olmasına şübhə etmirlər. Digər tərəfdən həmin kitabədə qeyd olunan Uşkaya qalasının müasir Üsküyə toponimi ilə bir mənşəli olması da diqqəti cəlb edən faktlardandır. Beləliklə II Sarqonun kitabəsi Təbrizin qədim dövr tarixi üzrə hələlik aşkar olunmuş yeganə mənbədir. Lakin İran tarixçiləri şəhəri xeyli gəncləşdirərək onun orta əsrlərdə Abbasilər sülaləsindən olan Harun ər-Rəşidin hakimiyyəti dövründə inşa edildiyini yazırlar. V.F.Minorski qədim erməni dilli mənbələrə istinad edərək Təbrizin Abbasilərin hakimiyyətindən çox-çox əvvəl yarandığını qeyd edir. İran tarixçilərindən Məhəmmədhəsən xan Zinət “Zinət əl məcalis” və “Təqvime buldan “ adlı əsərlərinə istinad edərək Təbrizin Azərbaycanın böyük şəhərlərindən biri olduğunu və xalq arasında Toriz adı ilə məşhur olduğunu göstərir. Onun fikrincə qədim müəlliflər Azərbaycanın paytaxtının Kanza və yaxud Kanzak (Gəncək, Qazaka) olduğunu qeyd etmişlər. Qədim müəlliflər Təbriz şəhərini həm də Şahıstan adlandırırlar. Şahıstan iberdilli xalqlarda möhkəm, erməni dilində isə xəzinə deməkdir. Azərbaycanın qədim hökmdarları, sonra isə Sasani şahları öz xəzinələrini bu şəhərdə saxlayırmışlar. Erkən orta əsr erməni dilli mənbələrdə Təbriz şəhəri həm də Davrij adlandırılır. Bu sözün mənası qrabarca (qədim erməni dili) qisasçı deməkdir. Erməni dilli mənbələrdə göstərilir ki, Arşakilər sülaləsindən olan Ərdəvan Ermənistan hökmdarı Böyük Xosrov ilə bir nəsildən (Ermənistan, Qafqaz Albaniyası və Atropatenada Arşakilər sülaləsinin kiçik qolları hakimiyyətdə olmuşlar.Böyük Xosrov da Ermənistanı idarə edən Arşaki əsilli hökmdardır.Tarixşünaslıqda Arşakilərin türk və parf mənşəli olması haqqında fikirlər var. Ayrıca parfların da türk mənşəli olması haqqında təkzibedilməz faktlar var.) və dost olduğuna görə biri digərinin müttəfiqi imiş. Sasani sülaləsinin banisi Ərdəşir əvvəl Ərdəvanın vəziri imiş. Lakin çox keçmədən o, Ərdəvana xəyanət edib onu öldürmüş, taxt-taca özü sahib olmuşdur. Bu xəbəri eşidən Ərdəvanın dostu və müttəfiqi Böyük Xosrov Ərdəşirdən qisas almaq üçün onunla on il müharibə etmişdir. Bu müharibədə bəzi hallarda Ərdəşirin üstün gəlməsinə baxmayaraq nəticədə Böyük Xosrov onu məğlub edərək Hindistana qədər qovmuşdur. Bu hadisədən sonra Böyük Xosrov eramızın 253-cü ilində Azərbaycanda bir şəhər salaraq onun adını Davrij qoymuşdur. Hər halda bu məlumat yarıməfsanəvi olsa da hələ Sasanilər dövründə Təbrizin bir şəhər kimi varlığını göstərir. Orta əsr müəlliflərndən Yaqut Həməvi və Həmdullah Mustofi Qəzvini Təbriz şəhərinin əsasının qoyulması tarixini Abbasilər sülaləsindən olan Harun ər-Rəşidin bacısı Zübeydə xatunun adı ilə əlaqələndirirlər. Zübeydə xatun isitmə xəstəliyinə tutulmuş, guya Təbrizə gəldikdən sonra sağalmış və bununla əlaqədar olaraq o, bu yerdə şəhər salmaq əmrini vermişdir. ”Təb” fars dilində isitmə, ”riz” isə rixtən felindən olub tökmək deməkdir. Deməli, fars müəlliflərinin iddialarına görə Təbrizin lüğəti mənası isitməni müalicə edən deməkdir. Lakin bütün tarixi faktlar birmənalı şəkildə bu fikri rədd edir. Ən azından Təbriz bu sözün ilkin forması deyil. Qeyd edək ki, Təbriz şəhəri yaxınlığında qazılmış qədim kəhriz indi də Zübeydə kəhrizi adlanır. Ola nilsin ki, Zübeydə xatunun əmri ilə bu şəhərdə bir sıra binalar tikilmiş və abadlıq işləri aparılmışdır və orta əsr müəllifləri də Təbrizin Zübeydə xatunun əmri ilə bina edilməsini qeyd edərkən qədim şəhərin bərpa edilməsini nəzərdə tutmuşlar. Lakin İran tarixçiləri əzəmətli şəhərin tarixini saxtalaşdırmaq üçün mənbələrin yalnış şərhindən istifadə etmişlər. Təbriz qədim dövrlərdən Azərbaycanın paytaxtı olmaqla yanaşı, həm də atəşpərəstliyin mərkəzlərindən biri olmuşdur. Hazırda Təbriz yaxınlığında Allahu-əkbər dağı üstündə (Baba dağı yaxınlığında) möhkəm daş divarlara malik olan atəşgah binasının qalıqları saxlanlır. Bu atəşgah xalq arasında Zərdüşt peyğəmbər atəşgahı adı ilə məşhurdur. Mənbələr və arxeoloji faktlar göstərir ki, Təbriz bir şəhər kimi heç də İran tarixçilərinin iddia etdiyi kimi orta əsrlərdə yox, eramızdan əvvəl birinci minillikdən etibarən yaşayış məntəqəsi kimi formalaşmışdır və bu şəhər haqqında ilk dəfə məlumat verən mənbələr qədim Assur mənbələridir. Bu mənbələrdə şəhərin adı Tarui və ya Tarmakis kimi qeyd edilir. Şəhərin adı barədə mütəxəssislər yekdil qərara gələ bilməmişlər. Bəzi tarixçilər Tarui sözünün qədim türk dilində ikiqat qala mənasını verdiyini deyirlər. Tədqiqatçılar qeyd edirlər ki, bu ikiqat qala müasir Təbriz şəhərinin yerində olmuşdur. E.A.Qrantovskiyə görə müasir Təbriz sözünün tələffüzü özü-özlüyündə müəyyənləşdirir ki, bu ad göstərilən Tarui sözündən əmələ gəlmişdir. XII—XIII əsr — Atabəylər dövlətinin paytaxtı olmuşdur. 1375—1468 — Qaraqoyunlular dövlətinin paytaxtı olmuşdur. 1469—1501 — Ağqoyunlular dövlətinin paytaxtı olmuşdur. 1501—1548 — Səfəvilər dövlətinin paytaxtı olmuşdur. Daha sonralar Qacar sülaləsi dövründə İran vəliəhdinin qərargah şəhəri, 1905-1906 illərdə isə İran Konstitusiya İnqilabının mərkəzi olmuşdur. Təbrizdə səkkizdən çox böyük muzey var: Azərbaycan muzeyi Xomeyni xiyabanında Ölçü muzeyi Məşrutiyyə muzeyi bazarda Şəhriyar muzeyi (rəhmətlik şair ustad Şəhriyarın evi) Məqsudiyyə məhəlləsində Ustad Bohtuni muzeyi Lekler məhəlləsinde Qacar muzeyi Şeşgilan məhəlləsində Təbiət muzeyi Azadi xiyabanında, Abresanda Bələdiyyə muzeyi saat (bələdiyyə) bürcunda

در دنیا حدود 40 ملت دارای ادبیات حماسی هستند كه تركان سرآمد تمام این ملل می باشند ، بطوریكه تركان حماسه هایی از قبیل ماناس متعلق به تركان قرقیز ، آلپامیش متعلق به تركان قزاقی ، اوغوزنامه و دده قورقود و كوراوغلی متعلق به تركان اوغوز و اویغور را خلق كرده اند كه سرآمد دیگر ملل حماسه ساز جهان هستند . برای روشن تر شدن موضوع حماسه های ماناس ، مهابهاراتای هندی ها و شاهنامه را باهم مقایسه می كنیم . منظومه ی ماناس مبارزه ی ماناس قهرمان تركان را با چینی ها و مغولان را در بر می گیرد كه حداقل دارای 1000.000 بیت می باشد (1 ) درحالی كه مهابراتا كه به سانسكریت هندكی نوشته شده حداكثر دارای 440.000 بیت است و شاهنامه ی فردوسی فقط حداكثر 60.000 بیت را در بر می گیرد . حال اگر یك مقایسه ی دو دو تا چهارتا داشته باشیم خواهیم دید كه منظومه ی ماناس كه حداقل ابیات آن در نظر گرفته شده است 5/2 برابر منظومه ی مهاباراتا و 17 برابر شاهنامه است ، لازم به ذكر است كه ماناس فقط یكی از حماسه هاس تركان می باشد . ( 1 ) 1 – هفته نامه ی شمس تبریز شماره ی 45 ص 5 مقاله ی دكتر فیض الهی وحید یازان : كامران فریدونی كشكولی

توهین علنی به تركها در روزنامه آفتاب یزد

روزنامه دوم خردادی آفتاب یزد در شماره 1580 روز پنج شنبه بیست خرداد و در صفحه ((خلیج فارس)) خود گزارشی موهن را با عنوان (( آذربایجانی ها ترك نیستند)) به نقل از ((میراث خبر)) به چاپ رسانده كه با اعتراضات و عكس العمل های شدید مردم آذربایجان و ترك های سراسر ایران روبه رو شده است.

این گزارش غرض آلود و تحریك آمیز چنین شروع می شود: (( سالهاست كه آذربایجانی ها را ترك و زبان آنان را تركی خوانده ایم و این ترك گفتن ها تا بدان جا پیشرفته كه امروز عده ای از آذربایجانی ها خود را ترك می پندارند.))

به نظر گزارشگر فقط عده ای از آذربایجانی ها خود را ترك می پندارند آنهم به علت اینكه مردم ایران سالها آنها را ترك و زبانشان را تركی خوانده اند و اگر مثلا آنها را هندو می خواندند آنها خود را هندو می پنداشتند.

در ادامه این گزارش كه منبع آن ((میراث خبر)) ذكر گردیده آمده است (( ترك خطاب كردن نا آگاهانه مردم به ایرانیان ساكن در آذربایجان به این پندار دامن زده كه مردم این استان ترك اند و در سال های اخیر موجی از پان تركیست ها در این خطه از سرزمین ما بوجود آمده اند)). یعنی 70 میلیون جمعیت ایران از نظر شخص گزارشگر ما نا آگاه و نادان هستند كه مانند شخص وی، آذربایجانیان و دیگر تركان ایران را ترك نمی دانند و این ترك خطاب كردنشان باعث گردیده كه موجی از پان تركسیت ها در سرزمینی به ارث رسیده از كوروش و داریوش به ایشان بوجود آید.

این گزارش مدعی است كه (( نخستین كسی كه پی برد زبان آذربایجان تركی نیست احمد كسروی بود.)) و سپس به معرفی اثر این اسلام ستیز و ضد ترك شناخته شده پرداخته كه به تازگی توسط انتشارات خورشید آفرین تجدید چاپ گردیده است. كشف و یا درستر بگوییم اختراع زبان آذری پس از هزاران سال توسط احمد كسروی و آنهم درست در سال به تخت نشستن رضا شاه ضد آذربایجان (1304) و ارتقای وی به سمت های بزرگی چون ریاست دادگستری چندان عجیب نیست و نیز قتل او در سال 1324 توسط برادران امامی از فداییان اسلام به علت جسارت وی به اسلام و مذهب تشیع درس عبرتی است برای رهروان نژادپرست كسروی كه همزمان به موازات یكدیگر دشمنی با اسلام و تركان سیف الاسلام را تبلیغ و تشویق می نمایند.

در ادامه دكتر یدالله منصوری عضو هیات علمی فرهنگستان زبان و ادب فارسی با دیدگاهی غیر علمی و فارس گرایانه مدعی شده كه: (( در دوره صفویه و به دستور شاه اسماعیل صفوی و شیخ صفی الدین اردبیلی زبان تركی زبان رسمی و دیوانی آذربایجان شد و از آن زمان این زبان رفته رفته جایگزین زبان بومی شد)). وی همچنین در جای دیگری با نقل این مطلب از كسروی كه: ((بهترین راه شناخت نژاد یك قوم زبان ایشان است)) به نقض ادعاهای خویش در رابطه با ترك نبودن و تركی نبودن نژاد و زبان آذربایجانی ها پرداخته است.

دكتر محسن ابوالقاسمی استاد دانشگاه تهران نیز به تفسیری مغایر با اصول زبانشناسی و بی سابقه از اصطلاح (( تركی آذری)) دست زده كه از طرف مجامع علمی و دانشگاهی برای بازشناختن تركی رایج در آذربایجان ودیگر ایالات ایران و جمهوری آذربایجان با تركی استانبولی معمول در تركیه به كار میرود. وی دشمنی خود را با هویت تركان آذربایجان اینگونه نشان می دهد (( در اثر تسلط اتابكان و ایلخانان و قره قویونلو و آغ قویونلو در آذربایجان، از زبان تركی و فارسی و آذری زبانی به وجود آمده كه تركی آذری نامیده شد. این زبان به تدریج تا زمان صفویه جای زبان آذری را كه زبان ایرانی بود گرفت)). ابوالقاسمی بدین ترتیب و با غرض ورزی كه شایسته یك استاد دانشگاه نیست كلمه آذری را كه مخفف كلمه آذربایجانی است و مفهوم جغرافیایی دارد به شكل یك زبان ساختگی كه از نظر وی ایرانی یعنی فارسی است تحریف و مصادره به مطلوب می نماید. وی و همفكران ایشان چرا مشخص نمی كنند كه سلسله های ترك كه هزار سال بر این كشور حكمرانی كرده اند مانند غزنویان، خوارزمیان، سلجوقیان، اتابكان، ایلخانان، قره قوینلوها و آق قویونلوها و صفوییان كه اتفاقا بر دیگر نقاط ایران و خاورمیانه بیشتر از آذربایجان حكومت كرده و پایتخت اكثر آنها خارج از آذربایجان امروزی بوده است به چه علتی زبان آن مناطق و كشورها را به زبان تركی تبدیل نكرده اند؟!

مگر تبدیل یك زبان ملت به زبان دیگر آنهم در آن دوران و با امكانات ابتدایی به این آسانی بوده كه امروزه و در عرض این 80 سال حكومتهای مختلف و با این امكانات گسترده آموزشی و رسانه ای و اجبار و تحمیل و تحقیر تئوریسین های فاشیستی نتوانستند زبان شیرین و خدادادی و مظلوم مردم آذربایجان را به فارسی تبدیل نمایند؟! در ثانی به فرض محال هم اگر مردم آذربایجان زبان تركی را قبول كرده اند حتما زبانی كاملتر و مفیدتر و شیرینتر از زبان خیالی آذری فارسی بوده و الا چه علتی داشته كه زبان مانوس خود را فراموش كنند؟!

فرهنگستان زبان و ادب فارسی كه حزینه آن از بودجه بیت المال و مالیت پرداختی تمام مردم كشور و از جمله 30 میلیون ترك ایرانی تامین می شود علاوه بر اینكه تنها به یكی از زبان های ایرانی اختصاص داده شده و به آن ارائه خدمت می نماید گویا وظیفه دارد به تخریب و تضعیف زبان نصف جمعیت ایران (تركی) اتفاقا سومین زبان دنیا از نظر غنا بعد از انگلیسی و فرانسوی و از نظر تعداد متكلمین زبان اول جهان اسلام است بپردازد.

عضو فرهنگستان مذكور، بدون اینكه نگرانی خاصی بر حسب وظیفه علمی و انسانی خود از تضعیف و محدود شدن زبان تركی هموطنانش داشته باشد با سماجت غرض آلودی از نابودی زبان خیالی به نام آذری سخن می گوید (( تركی پنداشتن زبان مردم آذربایجان خطاست. زبان آذری یك زبان ایرانی است كه در حال احتضار است و شاید بتوان با اجرای شیوه های پژوهشی و زبانشناختی از زوال آثار و بقایای آن جلوگیری كرد و این زبان را از مرگ حتمی نجات داد)). منصوری علاوه بر آشنا ساختن خوانندگان با افراد تركی ستیز معروفی مانند منوچهر مرتضوی رئیس دانشگاه تبریز در رژیم شاه و یحیی ماهیار نوابی استاد دانشگاه مذكور در آن زمان، ایرانی را معدل و مساوی فارسی در گرفته و نظرات نژاد پرستانه، ترك ستیزانه و توسعه طلبانه بی سابقه ای ارائه می كند و نشان می دهد كه وی ذاتا دشمن زبان و فرهنگ تركی در هر كجای جهان است: ((گذشته از زبان، از نظر نژادی و قومی نیز مردم این منطقه و مردم جمهوری آذربایجان ایرانی اند. حتی مردم تركیه اصالتا نژاد ترك نداشته اند و مغلوب فرهنگ چیره شدند تا جایی كه امروزه خود را ترك نژاد می پندارند.))

مردم آذربایجان و تركان ایران از این ناراحت هستند و نمی توانند این سیاست یك بام و دو هوا را هضم كنند كه چرا در روزگاری كه با آوردن خلیج عرب در زیر اصطلاح خلیج فارس و آنهم در داخل پرانتز در یكی از مجلات جغرافیایی كشورهای غربی، این مسئله به اصلی ترین موضوع یك كشور اسلامی و اخبار و رسانه های آن تبدیل می شود و به بهانه ای برای توهین به مسلمانان عرب هموطن و خارج كه در چهار سمت خلیج فارس ساكن هستند و حتی شورای عالی انقلاب فرهنگی در این مورد موضع گیری كرده و روزی را به نام خلیخ فارس برای ثبت در تقویم رسمی كشور تصویب می نماید و نمایشگاه های متعدد فرهنگی و هنری توسط وزارت خانه های مختلف از جمله ارشاد، امور خارجه برای ثبت نام خلیج فارس برگزار می گردد و از طرف دیگر (( میراث خبر)) كه ارگان رسمی خبری سازمان میراث فرهنگی است و یكی از ارگان های دولتی به شمار می رود به تولید خبرهای نژادپرستانه و فارسگرایانه كه با اصول حقوق بشر، اسلام، قانون اسالسی و تعریف جمهوری اسلامی مخالف است می پردازد؟ آیا توهین به هویت دها انسان مسلمان و تعریف نام، هویت و زبان خدادی آنها كه خداوند در قرآن آنرا از آیات الهی دانسته- به اندازه خلیج فارسها برای مسئولان كشور، سازمان های فرهنگی، سیاسی و امنیتی اهمیت ندارد كه به آن اعتراض كرده و مانع تكرار آن در آینده حداقل از جانب دستگاه های دولتی و بهره گیران از بودجه ملی باشند؟!

چرا فرهنگستان زبان و ادب فارسی كه به ناحق بر خلاف عدالت و مساوات اسلامی بر سرنوشت زبان های رایج در ایران مسلط شده و فقط بودجه خود را علاوه بر احیای زبان فارسی كه تنها یكی از زبان های ایران است، صرف ضدیت با زبان تركی و تخریب آن و تغییر و تحریف نام های تركی اماكن جغرافیایی، كه نمونه اخیر آن تبدیل نام 102 جزیره دریاچه اورمیه به فارسی است، می نماید؟! آیا این اقدامات خلاف اصول صریح قرآن كریم (( ان اكرمكم عندالله اتقیكم)) و فرمایش بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران كه می فرماید: (( در اسلام ملی گرایی نیست)) نیست؟! چرا عده ای در نظام مقدس جمهوری اسلامی می خواهند بعد از گذشت ربع قرن از انقلاب شكوهمند اسلامی، این نظام را به سوی آپارتاید، ملی گرایی فارس، نژادپرستی و باستان گرایی آریایی و در یك كلام جومهوری فارس – آریایی ببرند! آیا نمی اندیشند كه رهاساختن و بازگشت به دست نژادپرستان آریایی در توهین به دیگر ساكنان ایران، هویت های مظلوم و مستضعف را به فكر دفاع از موجودیت خود و یا یافتن راه های نجات به هر طریق ممكن می اندازد! چگونه است كه در یك كشور اسلامی رفتن به قلعه بابك در آذربایجان حرام و بابك مدافع سرزمین خویش ملحد و ضددین معرفی می گردد ولی رفتن به تخت جمشید و زیارت قبر كوروش و داریوش آتش پرست و مجوس در فارس – كه تمام ملتهای همسایه را به بند و تسخیر كشیده و خود به ازدواج خواهر و مادر و محارم دیگر می پرداخته اند- تبلیغ و ترغیب می شود و هزینه های سرسام آوری از بودجه كشورهای اسلامی به تبلیغ و مرمت آنها اختصاص داده می شود به طوری كه حتی یكی از كاندیداهای ریاست جمهوری نیز سفر تبلیغاتی خود را از آنجا شروع و مراسم سوگند تبلیغاتی در آنجا برگزار می نماید. با سقوت رژیم منحوس پهلوی خبرگزاری رسمی شاهنشاهی كه ((پارس)) نامیده می شد جای خود را به خبر گزاری ((جمهوری اسلامی )) می دهد ولی بعد از طی ربع قرن دوباره خبرگزاری (( فارس)) كه شكل پررنگ و عریان ((پارس)) می باشد به میدان می آید. اكثریت قریب به اتفاق شركت های دولتی و غیر دولتی محصولات آنها از خودرو گرفته تا تلویزیون و آلمنیوم و نفت و پتروشیمی و میادین نفتی نام (( پارس)) به خود می گیرد كه منشانه ای باشد از كشیده شدن كشور به سوی ملی گرایی فارس و نژادپرستی. از بانك های خصوصی پارسیان گرفته تا هتل های زنجیره ای سازمان دولتی تامین اجتمایی در سراسر كشور كه همگی به نام ((پارس)) یكی از اقوام ساكن و غالب بر ایران، مزین گشته اند. مثلث شوم و نژادپرستانه ی ((آریا، پارس و پرشیا)) مشقات آنها تمام ظهن و فكر جوانان نا آگاه ایرانی را پر كرده و آنها را از وحدت اسلامی و انسان دوستی و دانش طلبی و ترقی و پیشرفت به سوی خوابهایی كه استعمارگران برای این مملكت دیده اند سوق می دهند. به جای اینكه ظهن خلاق جوان ایرانی را به تولید و كشف و اختراع و قطع وابستگی از خارج عادت دهند خودروی پژوی فرانسوی داخل را ابتدا با نام پرشیا ((وطن فارس زبانان)) سپس پارس (( فارس زبان)) و اخیرا با نام آریان ((آریایی و نجیب، گویی اینكه غیر آریایی ها نجس هستند)) وارد بازار كشور می كنند و این محصولات را به نمایشگاه و جلوه گاه ملی گرایی فارسی تبدیل می نمایند. نمایش آرش كمانگیر را كه مربوط به افسانه ی فارسی زبانان قبل از اسلام و دوران جاهلیت می باشد و هیچ ربطی به اسلام و كشورهای اسلامی و كل ساكنان ایران ندارد در بازیهای (مسابقات) كشورهای اسلامی در تهران به اجرا در می آورند و فردوسی عرب ستیز، ضد ترك، زن ستیز و داستان پرداز آتش پرستان و مداح شاهان و خالق شاهنامه را به سمبل ملی ایران كثیر المله و اكثرا شیعه مذهب تبدیل می نماید و نام و مجسمه او را در خیابان ها، میادین و ساختمان ها تحمیل می كنند. در سازمان ارتباطات اسلامی كه هدف آن تبلیغ و گسترش اسلام و ارتباط با كشورهای اسلامی است شورای گسترش زبان فارسی راه می اندازد و از بودجه امكانات آن به جای برقراری ارتباطات اسلامی، برای گسترش زبان فارسی به غیر فارس زبانان و برگزاری كلاس ها و دوره های پر هزینه برای اساتید و دانشجویان زبان فارسی سو استفاده می نمایند در برنامه بیست ساله توسعه كشور جایگاه مشخصی برای گسترش زبان فارسی (( را برای فارس زبان كردن تركان )) در نظر گرفته می شود در حالی كه برای گسترش اسلام و صدور انقلاب اسلامی كه اساس وظیفه انقلاب اسلامی بوده در این برنامه ها جایگاه مشخصی وجود ندارد. در تمام هشت سال حكومت اصلاحات نام مقبول و شناخته شده ی دریای خزر به بهانه اینكه تركی است در تمام كتب درسی و نقشه ها تبدیل به دریای مازندران می گردد كه تنها در سال آخر دولت خاتمی نام دریای خزر در داخل پرانتز و در زیر نام جدید دریای مازندران قرار می گیرد. همه اینها در حالی صورت می گیرد كه یك مسلمان ترك شیعه مذهب ایرانی برای انتخاب یك نام تركی میراث گذشتگان برای فرزند خویش باید متحمل مشكلات زیادی شده و هفته ها باید دوندگی كند چرا كه در دفترچه ی اسامی موجود در اداره ثبتد احوال فقط نام های همچون ساسان، سامان، اردشیر، كامبیز، ماندانا، آتوسا، كتایون، منوچهر، هوشنگ، هرمز، كوروش، داریوش و … وجود دارد كه به اصطلاح فارسی بوده و مربوط به شاهان هخامنشی، ساسانی، اشكانی و یا نام های موجود در شاهنامه فردوسی می باشند و گذاشتن نام های تركی به بهانه اینكه ایرانی (( مساوی فارس)) نیستند و در دفترچه ثبت احوال وجود ندارند جلوگیری می شود.

صاحب نظران بر این عقیده اند كه مهمترین خطری كه كشوری را تهدید می كند تعریف نادرست و یك طرفانه و فارسی گرایانه از وحدت ملی است به گونه ای كه اگر عوامل وحدت ملی در چیزهای دیده شوند كه در بین مردم ایران مشترك نباشد این وحدت به بنبست خواهد رسید به نظر آنها مهمتریت عوامل وحدت بخش مردم ایران می توان دین اسلام، جغرافیای واحد و اقتصاد مشترك باشد و تقلیل عوامل وحدت افرین به زبان فارسی – كه تنها یكی از زبان های رایج در این كشور می باشند- علاوه بر ایجاد تصویر نژاد پرستانه از وحدت ملی در بیت هموطنان كه اكثرا غیر فارس زبان می باشند باعث تضعیف حسن ایرانی بودن و دشمنی اقوام با یكدیگر و قوم غالب خواهد شد. اینگونه تلقی از وحدت ملی بر اساس زبان فارسی به جای دین مبین اسلام كه در دوره سازندگی بنیان نهاده شده در دوره اصلاحات به اوج خود رسیده و به تضعیف باورهای موضوعی و اعتقادات اسلامی، موجب تضعیف حسن وطن دوستی و گرایش به كشورهای همسایه و همزبان می گردد. دولت جدید كه خود بر اساس شعار تبعیض به حكومت رسیده لازم است با از بین بردن تبعیض زبانی، فرهنگی و اقتصادی موجود در كشور با به رسمیت شناختن هویت های مختلف غیر فارس از جمله توركی در تحكیم وحدت مردم مسلمان ایران بكوشد. در درجه اول، صاحبان افكار نژادپرستانه و آریا محور كه بازماندگان رژیم پهلوی هستند و در طی دوران شانزدن ساله سازندگی و اصلاحات وارد دستگاه های فرهنگی و سیاسی و از جمله وزارت خانه های علوم، آموزش و پرورش، فرهنگ ارشاد اسلامی، وزارت امور خارجه و سازمان های میراث فرهنگی، صدا و سیما، برنامه و بودجه، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، بنیاد ایران شناسی و غیریه شده اند تصویه نماید. فرهنگستانی همانند زبان فارسی برای زبان تركی تاسیس نموده و كانال های سراسری رادیو و تلویزیون كه همگی به زبان فارسی برنامه پخش می نمایند بر اساس عدالت علوی در بین اقوام ساكن در ایران تقسیم كند و اجازه تحصیل به زبان تركی در تمام مقاطع تحصیلی و دانشگاه ها در كنار رسمی و اارتباطی فارسی داده شود. امكانات اقتصادی و بیت المال به طور مساوی بین مردم ایران، فارغ از قومیت و زبان تقسیم گردد و اجازه توهین و تحقیر به هیچ یك از اقوام ساكن در این كشور كه شناسنامه ایرانی دارند و یا به قول مولوی متقازیان ((یا برادر دینی تو هستند یا در آفرینش مانند تو هستند)) داده شوند.

تنها در این صورت است كه می توان به تعالی و ترقی ایران اسلامی امیدوار بود و در قرن بیست و یك كه عصر ناسیونالیسم و ملی گرایی و تجزیه كشورهای چند قومی و كثیر المله نام گرفته از فروپاشی كشور بزرگمان براستسی آخرین امپراتوری متحد اسلامی باقی مانده از میان تمام امپراتوری های چند قومی است جلوگیری كرد. در پایان برای اینكه خوانندگان عزیز به عمق اهانت گزارش ((میراث خبر)) مندرج در روزنامه آفتاب یزد پی ببرند و عكس العمل های مسئولان، مطبوعات و سازمان های مدافع حقوق بشر در قبال چاپ گزارش همانند آنها منتها برای اینكه دیگر از اقوام ایرا بسنجند ابتدا گزارش مذكور را با تغییر اندكی در پی می آوریم: (( سالهاست كه اصفهانی ها، شیرازی ها، كرمانی ها و یزدی ها را فارس و زبان آنها را فارس خوانده ایم و این فارس گفتن ها تا بدانجا پیشرفته كه امروز عده ای از اصفهانی ها، شیرازی ها، كرمانی ها و یزدی ها خود را فارس می پندارند. فارس خطاب كردن نا آكاهانه مردم به ایرانیان ساكن در اصفهان، شیراز ، كرمان و یزد به این پندار دامن زده كه مردم این استان ها فارس اند و در سالهای اخیر، موجی از پان فارسیست ها در این خطه ار سرزمین، بوجود آمده اند…

برنامه این هفته نود به پایان رسید و تیم تراكتور سازی از بین دو میلون و پانصد هزار نفر شركت كننده در نظر سنجی انجام گرفته فقط دویست هزار رای آورد! این در حالی است كه تراكتور در نظر سنجی مشابهی كه چند ماه پیش از طریق همین برنامه صورت گرفته بود بیش از پنجاه در صد كل آرا را به خود اختصاص داده بود . خبرها حاكی از آن است كه اس ام اس های ارسالی از شهرهای آذربایجان یا خطا داده و یا ارسال نشده است . جالب تر این كه وقتی با همان موبایل و همان سیم كارت به گزینه ای به غیر از گزینه شماره 3 ( یعنی تراكتورسازی ) اس ام اس زده میشد ، پیام ارسال شده و پیغام همیشگی برنامه نود برای شما ارسال میشد .

لااقل در طول این فصل دیده ایم كه خیل عظیم طرفداران تراكتور در ورزشگاه ها با آنچه كه در نظر سنجی این هفته برنامه نود دیدیم كاملا مغایر است . به هر حال مشكلی برای ارسال اس ام اس های ارسالی به گزینه 3 وجود داشت كه باعث رنجیده خاطر شدن طرفداران پر شمار این تیم شده است و مسلما در نتیجه آرا هم تاثیر مستقیم داشته است.

تراكتورسازی تبریز، نه یك تیم فوتبال صرف كه پدیده‌ای اجتماعی و قابل مطالعه در تمام تاریخ فوتبال ماست. تیمی كه محبوبیت خارق‌العاده‌اش را هیچ‌كس تا شروع این لیگ باور نمی‌كرد. تیمی كه حالا، لقب پرطرفدارترین را بدون خونریزی به خود اختصاص داده و جالب اینكه هواداران سنتی استقلال و پرسپولیس نیز واكنش خاصی به این مساله ندارند، چرا كه شور، حال و  اشتیاقی كه در تبریز پیرامون این تیم وجود دارد، هرگز در مورد تیم دیگری دیده نشده، حتی زمانی كه بازی‌های وسط هفته پرسپولیس با علی پروین، 40،30 هزار نفر را به ورزشگاه می‌كشاند.

از این منظر، تراكتورسازی یك ظرفیت بزرگ و یك موقعیت ایده‌آل برای فوتبال ایران محسوب می‌شود؛ فوتبالی كه البته به هیچ وجه برنامه خاصی برای استفاده از این موقعیت نداشته است. تا چندی پیش، هواداران تراكتور از جاده‌های خاكی منتهی به ورزشگاه رنج سفر به جان می‌خریدند و حالا بعد از آسفالت شدن جاده‌های اطراف استادیوم یادگار امام، باید ناز راننده‌گان اتوبوس را بكشند تا زورچپان به دروازه تبریز برسند...

این یك واقعیت است كه نشانه‌هایی از وضعیت عمومی ضعف مدیریت را به رخ می‌كشد؛ سال‌هاست ادعای بیشترین ظرفیت جذب گردشگر را داریم، سال‌هاست خود را با استعدادترین می‌خوانیم اما به قول یكی از سیاستمداران، آنقدر در تولید علم كوتاهی كرده‌ایم كه هنوز باید دلخوش به گذشتگانی مثل بوعلی‌سینا باشیم و در پس همه حرف‌هایی كه درباره توسعه، صنعتی‌شدن و استفاده از منابع كشاورزی آن شده، هنوز اتكای شدیدی به درآمد نفت داریم.

مثال‌هایی از این دست بسیار است. تصورش را بكنید كه تراكتورسازی با این ظرفیت در اختیار یك سیستم حرفه‌ای مدیریتی و ورزشی بود. این اشتیاق ثروتی خالص است؛ مثل نفتی كه از دل زمین به بیرون فوران می‌كند. حكایت ما اما شبیه همان دوستی است كه به هوای  جمع كردن پول  ریخته شده روی زمین به تهران آمده بود و در روز اول وقتی  اتفاقی یك هزار تومانی را كنار خیابان دید با خود گفت امروز خسته‌ام، باشد برای فردا...