1. پرنده، فقط یك پرنده نبود. كبوتر قرمزی كه یك استقلالی سه سال پیش در آزادی سرش را كند و لاشه‌اش را روی پیست تارتان انداخت به نمادی برای تهییج هواداران تراكتور علیه تیم‌های پایتخت تبدیل شد. نمادی كه هنوز هم كاربرد دارد و با اشاره به آن داغ دل خیلی‌ها تازه می‌شود و حس انتقام برانگیخته. حالا این‌كه می‌خواهیم این انتقام را چگونه و از چه كسی بگیریم بماند اما هنوز هم بعد از سه سال عكس و خبر حادثه سوزناك است. تصویری از لاشه بی‌سر كبوتری كه از رنگ و خون سرخ است و سربازی كه با اكراه نوك بالش را گرفته و می‌برد تا جلوی دید نباشد. همین تصویر بود كه آن زمان زلزله‌ای به راه انداخت و بعدتر عكس‌های تماشاگر سنگدل هم در حین ارتكاب جرم منتشر شد تا باشگاه استقلال رسماً بیانیه مشهور «ما شرمساریم» را منتشر كند و باشگاه تراكتور هم از هوادارانش بخواهد به یاد كبوتر سربریده، كبوترهای سرخ را در آسمان ورزشگاه یادگار رها كنند. فضایی به شدت احساسی كه رد تاثیرش را می‌توان در بازی فردا جستجو كرد.
2. پرنده فقط یك پرنده نبود. پرنده اگر چه شاخه زیتونی به منقار نداشت اما می‌توانست نمادی از صلح و دوستی باشد. شاید همه آن‌هایی كه پرواز آن كبوتر را دنبال می‌كردند هرگز لحظه‌ای را كه مرد بی‌رحم انگشتانش را روی گلوی پرنده جا به جا كرد و فشار داد، فراموش نكنند. شاید همین خاطره آن‌ها را از هرچه فوتبال است بیزار كرده باشد. فوتبال اما در ذات خود چیز دیگری است. فوتبال بازی است. و مثل هر بازی دیگری، در ذات خود از تنش گریزان است و به دوستی تمایل دارد. بگذریم كه ما مدت‌هاست بازی و فوتبال را كه سهل است، دوستی را فراموش كرده‌ایم. اگرنه، در پاسخ افسوس هوادار تیم مقابل را با شنیع‌ترین كلمه‌ای كه بلدیم نمی‌دادیم. اگرنه، كبوترهای هم را سر نمی‌بریدیم.
3. پرنده فقط یك پرنده نبود. فوتبال هم فقط فوتبال نیست. ما از فوتبال انتظارهای عجیبی داریم. فوتبال باید جایی برای فریاد زدن عقده‌های ما باشد. تنها فوتبال می‌تواند «لزگی» را به عنوان نمادی از فرهنگ دیار ما تیتر یك كند. تنها فوتبال می‌تواند
4. پرنده، آه...؛ فقط یك پرنده بود. باشد؛ ما هم فراموش‌اش می‌كنیم. اما نخواهید بر تبعیض و بی‌عدالتی چشم بپوشیم. نخواهید كه نگوییم چرا همه بازی‌های حریفان بعد از بازی ما برگزار می‌شود. نخواهید كه «تركی گیت» سال پیش را فراموش كنیم. فردا اگر نشد، پنج بازی دیگر؛ امسال اگر نشد، سال‌های بعد. قهرمانی حق ماست؛ نخواهید كه از حق‌مان بگذریم. و وای از وقتی كه از «حق» صحبت می‌كنیم.... نه؛ پرنده فقط یك پرنده نبود.